Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Gandr
Ja erg cru gezegd, ik weet het. Maar dit is even ter verduidelijking over hoe ik dit geheel even zie. Ik heb vanavond mijn epileptische rat Zarifa laten inslapen. Ze kreeg twee aanvallen in een half uur tijd en dat was me toch echt te veel. Ik bedoel, hoe zou het voelen om met een barstende koppijn uit zo'n aanval bij te komen? Niet lekker. Of ineens merken dat je poot gebroken is… En je dus bij de beste wil van de wereld niet kunnen herinneren hoe dat nou kan? Nee, dit was niets. Dus naar de dierenarts. Dierenarts, beste man daar niet van, gaat dan vragen of ik het wel zeker weet. We waren het er beide over eens, dit kon alleen maar een tumor zijn. Nou moet ik gaan wachten tot die tumor zo'n ellende veroorzaakt dat Zarifa in een staat van Status Epilepticus naar de dierenarts gesneld wordt om dan alsnog in te slapen? En in de tussentijd al die maanden haar weer op moeten lappen van alle schade die ze oploopt aan haar aanvallen? Nee dank je, ik zou het zelf ook niets vinden als het mijzelf overkwam. Niet weten war je bent als je bijkomt, en dan ineens merken dat je hele lijfje pijn doet, omdat je weer eens zowat door het traliewerk geschoten bent…
Ik heb haar acht dagen in huis gehad. Ze heeft lekker rondgescharreld door de mouwen van mijn blouse, en vanavond voor haar aanvallen nog even lekker over me heen geplast… Ze at lekker, dronk goed, daar niet van. Maar een rat met aanvallen die zo ontzettend door het hok gejaagd wordt? Dat is geen dieren leven. Als de aanvallen anders waren geweest, niet zo destructief, had ik er wel een andere mening op na gehouden.
Maar voor nu? Ik ga me op de twee overgebleven ratjes concentreren en ondertussen me behouden met de gedachte dat Zarifa in ieder geval nog die acht dagen heeft mogen hebben hier. Lekker in de rust en de verdiende zorg die ze nodig had… (En dan hou ik die vier aanvallen maar even buiten beschouwing.)
En op zulke momenten ben ik blij dat dieren en euthenasie wel mogen samengaan. Stel je voor dat dit een mens geweest was? En het was een vorm van kanker in de hersenen? Dan is het leed niet te overzien geweest… Maar valt mij toch weer op… Over mensen wordt de laatste tijd niet meer zo moeilijk gedaan. Als die overlijd, tja dan is die weg… Maar ja als ons huisdier besluit om het tijdelijke voor het eeuwige eens in te wisselen, omdat die ook wel eens een change of scenery willen… Dan gaan er een heleboel sterkte betuiginkjes op… Wat erg voor je, wat naar nou… Ja ik geef toe, je huisdier verliezen is ook niet niets… Maar voor een huisdier hebben we gelukkig nog het besef dat eeuwig aandokteren minder vaak ook echt goed doet. Voor onze huisdieren hebben we nog euthenasie. En ik ben daar op zulke momenten blij om. Een dier moet je niet willen behouden omdat je er zo gek mee was, omdat het zo'n lief dier is… Als je echt van een dier houd, moet je er ook afscheid van kunnen nemen. En bij deze…
Ik neem afscheid van Zarifa… Live goes on… Terug naar mijn andere twee dames.
Groetjes,
Gandr & beestjes
