Even een verhaaltje.
Wat er aan vooraf ging.
Een paar jaar geleden heeft Tyson ‘ruzie’ gehad met een kat. De kat viel hem aan en hij verdedigde zich. Alleen vergat hij dat hij een Rottweiler was. De kat heeft dat toen niet overleefd. Niet verscheurd of zo, zelfs geen spatje bloed, maar waarschijnlijk een hartstilstand of een gebroken nek, of iets inwendigs. Maar, het was echt vreselijk. Sindsdien mag hij niet eens naar katten kijken van mij.
Van de week was ik echter te laat met hem terug roepen toen hij achter een kat aan zat. Een Main Coen (of zoiets). Voor de niet-kenners: een grote half-langharige kat. Ze stonden een halve meter van elkaar en de kat bleef staan. Geen hoge rug of zo, maar gewoon staan. En Tyson deed niets! Hij was verrast dat de kat bleef staan en keek heel verbaasd. Toen ik hem riep kwam hij ook direct … met zijn staart omlaag en omkijkend, zo van: hij komt me toch niet achterna he?
Ik heb toen echt gelachen. Al waren het ook de zenuwen. Want dat van toen … nee, dat wil ik niet meer meemaken!
Groetjes!
Christa