Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Gandr
Ik heb de dierenarts aan de lijn gehad en het ziet er goed uit voor Sayeeda. Ze moet nog wel even langer blijven omdat ze sondevoeding krijgt. Dit accepteerd ze goed. Ze verweerd zich niet tegen de slang in haar slokdarmpje en ze houdt het voedsel binnen. Langzaam komt haar levertje weer op gang. Ik was er op tijd bij. Ze is echter nog niet helemaal gezond genoeg om naar huis te komen. Ze willen haar ook nog een keer testen op de mogelijke suikerziekte, maar dat kan pas als alles weer op peil is. De dierenarts denkt echter niet dat ze suiker heeft, daar zijn de tekenen niet naar nu hij haar in behandeling heeft. Maar… Ze doet het goed en reageerd goed op de behandeling. Ik ben nu al een stuk rustiger. Tegenwoordig schijnt het bij leververvetting er meer op aan te komen of je er ook tijdig bij bent. *zucht van verlichting* En dan is het belangrijk of het diertje het eten ook binnenhoudt. Wat Sayeeda dus doet.
Ze is natuurlijk niet echt blij dat ze in de praktijk zit, dat dan weer wel maar ze werkt mee en dat is voor mij belangrijk. Bij haar langsgaan is geen optie, ze kan zich dan te druk maken en als ik haar dan toch weer achterlaat is de teleurstelling nog groter. Dus mag ik wel bellen om te vragen hoe het met haar gaat. Gelukkig maar. Nu is het de vingers kruisen of deze stijgende lijn zich voort zet. Leer mij katten kennen, heb blijven op medisch gebied toch onvoorspelbare dieren.
Xandra om jou vraag te beantwoorden. Laat ik het zo zeggen. Als ik de indruk krijg dat het diertje echt opgegeven heeft om door te gaan, dan ga ik er niet moelijk over doen. Maar Sayeeda is nog behoorlijk levendig en maakte op mij geen indruk dat ze ernstig ziek was. Ik heb in het verleden al eens eerder een kat met leververvetting gezien en die was er een heel stuk slechter aan toe dan Sayeeda was. Ze had de dag voor ik haar wegbracht naar de dierenarts ook zelf nog gegeten. Plus ze had nog wel interesse in eten en kwam bij me om te knuffelen. Dit alles bij elkaar opgeteld maakt mij dan duidelijk dat er een 75% kans is dat ze erdoor komt. Men kan natuurlijk ook te rap oordelen om er een stop op te zetten.
Natuurlijk ik kan het bij het verkeerde eind hebben en ze kan ineens toch nog slechter gaan en sterven. Die kans is altijd aanwezig. Ben ik me heel erg van bewust. Als ik bijvoorbeeld aan Boomer denk, die een tumor had, die heeft zich tot het uiterste verzet om ge-euthaniseerd te worden, en dat terwijl hij de hele nacht heeft liggen bloeden uit die neus dat hij theoretisch al buiten bewustzijn had moeten zijn. Boomer wilde niet dood, echter de tumor was gebarsten en zat in de neus of voorhoofdholte. Dit was duidelijk iets wat niet meer te redden was. Zeker niet bij een hond die al tegen de 13 jaar aanliep en al helemaal niet bij een hond in zijn medische staat. (Hij had ook epilepsie door de tumor en hij had een hartruis.) Ik ben bij hem gebleven, heb gezien hoe hij een kwartier lang vocht om niet onder zeil te gaan maar uiteindelijk moest ingeven. Zulke momenten blijven me ook bij.
Beertje was een zelfde verhaal. Hij was authistisch, doof en had al twee hersenbloeding achter zich waar hij uitstekend doorheen gekomen was. Maar die derde had hem een hele behoorlijke knauw bezorgd. Hij wilde ook niet en heeft zelfs nog geprobeerd de dierenarts te grijpen toen deze de naald in zijn pootje wilde aanbrengen. Dat was een behoorlijk gevecht. Maar toch, ondanks dat de dierenarts me vertelde dat ze van een hersenbloeding toch goed kunnen herstellen, was voor mij duidelijk dat voor Beertje nog meer ellende te wachten zou staan. Hij had ook epilepsie. En de aanvallen werden lastiger en heviger. Hij was 15 jaartjes oud (net geworden). Het was geen optie om hem nog langer te laten doorworstelen. Hijzelf mag dan misschien niet willen, maar ik wist wat hem te wachten zou staan.
Met Sayeeda, niet alleen omdat ze een kat is, is het anders. Ze is verder gezond, ondanks dat we met een inteelt katje te doen hebben. Ze is ondermaats, wat misschien het inbrengen van de sonde wat kon bemoeilijken. Maar ze is niet zo slap en aphatisch dat ik duidelijk merk dat ze het heeft opgegeven. Daarbij is mijn indruk dat als zij nog kon eten (wat ze dus de dag ervoor gedaan heeft, maar er een dag erna weer uitkwam) ze toch meer kans maakt dan een kat die zo ver heen is dat deze slap en lusteloos is. Het is moelijk te verklaren. Maar ik denk dat je me wel begrijpt. Het is ook de communicatie die ik met Sayeeda had en heb dat me duidelijk maakte dat als het aan Sayeeda lag, ze er alles aan zou doen om mee te werken in de behandeling. En dat doet ze ook. Het is die lever die zij noch ik in de hand hebben, daar hangt eigenlijk alles van af. Maar het probleem heeft nog niet zich doorgezet in haar hersenen dat het vervuilde bloed haar daar ook aangetast heeft. Ze heeft heel goed door wat er loos is. (Nou ja, in zoverre dat ze ziek is en behandeld wordt). Het is mijn eigen bezorgdheid, veroorzaakt door wat ik op diergeneeskundig gebied geleerd heb (een goede 15 jaar terug dus veel veranderd) dat me gewoon helemaal tegen het plafond kan doen gaan bij dit soort zaken. Maar de diergeneeskunde maakt vooruitgang en bepaalde zaken die vroeger dodelijk waren, zijn nu kwestie van risico geworden. Het kan goed gaan, het kan ook ineens helemaal fout gaan. Diergeneeskunde blijft op dat gebied een zaak van geduld hebben en de juiste dierenarts treffen die weet waar hij/zij mee bezig is. En deze nieuwe dierenarts, die ik al wel een aantal jaren ken overigens, weet wat hij doet. Hij loopt me geen verhaaltjes te vertellen en hij houdt er ook niet van om lost cases nog eens op te gaan lopen lappen.
Ik hou jullie op de hoogte…
Groetjes,
Gandr & het pluizegespuis
Neussie kijken, knijpoogjes kijken, of gewoon opgerolde kattenlijfje. Er is eigenlijk weinig schattigers te bedenken dan dat.